یک پشه برای انتشار بیماری باید اول عامل بیماری میکروارگانیسم عامل بیماری را با خونی که می خورد بگیرد.عامل بیماری باید توانائی زنده ماندن در بدن پشه را داشته باشد(وبهتر است که تعداد آن افزایش نیز یابد)

سپس عامل بیماری باید به غدد بزاقی پشه برسد .محلی که هنگام خونخواری مجدد پشه بزاق از آن عبور می کند تا به میزبان جدید تزریق شود.پشه ها بزاق تزریق می کنند نه خون خورده شده را .کانال غذایی و کانال تزریقی از هم جدا هستند افراد الوده به ویروس HIV (که عامل ایدز است)مقادیر بسیار کمی از این ویروس را در خون خود دارند .در حقیقت 70-80 درصد افراد الوده در خونشان سطح قابل تشخیص ذرات ویروس را ندارند.

به علاوه ویروس HIV برخلاف عوامل بیماری های متقله توسط پشه روشی برای زنده ماندن در دستگاه گوارش پشه ندارد .ذرات ویروس HIV در معده پشه مانند غذاهضم می شوند .بنا براین هرگز به غدد بزاقی پشه نمی رسند . روش دیگر برای انتقال HIVاین است که پشه فرد الوده را نیش بزندسپس فورا" شخص دیگری را نیش بزند وبه قدر کافی ویروس بر روی قطعات دهانی پشه باقی بماند تا ان شخص را آلوده کند .با این وجود چون میزان ویروس در خون خیلی کم است مقدار خونی که ممکن است وجود داشته باشد روی قطعات دهانی پشه خیلی کم است .به این دلایل دانشمندان تخمین زده اند که برای انتقال تنها یک واحد HIV ده ملیون پشه باید نیش بزنند